Benim Paket yapma özürlüsü sevgili mühendis arkadaşım (ki bundan sonra kendisine kısaca Bay Mal diyeceğim) ile bugünkü maceramız:

Bay Mal: Benim bir faks çekmem gerek. Ama sen bana öğret bundan sonra ben çekeyim.

A: Olur. Bak böyle böyle, şöyle şöyle...

Bay Mal: Tamam öğrendim. Bundan sonra ben çekerim. Seni de yormam.

A: (Enteresan) Peki, teşekkür ederim.

Faks çekilir. Kağıt hazneden çıkar çıkmaz bir çığlık,

Bay Mal: Ben bunun üzerine kime gideceğini yazmayı unuttum.

A: Sorun değil, yaz üzerine kime gideceğini tekrar gönderelim.

Bay Mal: Bir dakika sormam lazım.

A: (Herhalde kime gideceğini soracak. Unuttu yazık. Burası acayip sıcak bugün)

Bay Mal: Hüseyin Bey, Hüseyin Bey, ben kime gideceğini yazmayı unuttum. Üstüne yazsam olur mu?

Hüseyin: Olur tabi.

Bay Mal: (Sıkı durun bomba geliyor) Tamam. Kurşun kalemle mi yazayım, tükenmez kalemle mi?

Veeee, ben orada düşerim. Şakaklarımın iki tarafında iki damar atmaya başlar. Zonkkk, zonkkk, zonkkk...

Hüseyin: Fark etmez. İstersen kurşun kalemle yaz, sonra sileriz. Ya da dur ben sana post-it vereyim onun üzerine yaz.

Bay Mal: Post-it yapıştırırsak faks gider mi?

Hüseyin: Gider. Ya da bizim faks kapağımız vardı. Bilgisayar ortamında ona yazalıp. A Hanım da olması gerekiyordu. Ama ya da sen post-it e yaz.

Ben bu arada hepelep hepelep hebelep makamında dans ediyorum ortalıkta...

Bay Mal, büyük post-it kağıdını alıp ve faks göndereceği kağıdın üzerine yapıştırır. Fakat post-it büyük karelerden olduğu için yazıların bir kısmını kapatır. Ve yeniden panikler: "Bu kağıt yazıları kapatıyor ama en iyisi faks kapağı yapıp bilgisayardan çıkartıp öyle fakslayalım"

Ciyaaaaaaaaakkkkkkkk... A, daha fazla dayanamaz ve Bay Mal'ın elinden post-it i alır, ortadan ikiye böler. Üzerine Sn. Falancanın dikkatine yazar ve Bay Mal'ın eline tutuşturarak, ortadan kaybolur...

Evet, ciddi ciddi böyle salakça bir şey için mesai harcıyoruz ve karşılığında maaş alıyoruz.

Allah sonumuzu hayır etsin ne diyeyim.